„Wij hebben Kiev niet nodig, Kiev heeft ons nodig. Daarom zijn ze tegen de federalisatie.“ Tot nu toe heeft de crisis in de Oekraïne, en daarmee het touwtrekken tussen de Verenigde Staten en Rusland, een vrij voorspelbaar verloop. Het oosten van het land verzinkt (gewenst (USA) en ongewenst (Rusland)) in chaos, een Oekraïne als „failed state“ dreigt (vooral omdat federalisatie voor de machthebbers in Kiev “off-the-table” is), de presidentsverkiezingen van 25 mei zijn al sinds de coup tegen voorganger Janoekovitsch gelopen (welkom choco-prins), de in de westerse media tot grote hoogte gehypte „Russische invasie“ blijft wat het is, “hype”, (omdat de Russen hun Sun Tzu kennen en rustig toekijken hoe de oligarchen-bankier-neonazi-junta in Kiev het land vernietigen). R2P-Global-Cop NATO pakt ondertussen haar aloude werk en bestaansberechtiging weer op en vordert een uitbouw van militaire capaciteiten (en omcirkeling van Rusland?) van haar half-failliete lidstaten. De wapenindustrie zegt “dank u”. En het publiek dat honderd jaar na massa-slachting nummer 1 niet werkelijk zit te wachten op oorlog om een half-failliet ex-sovjet republiek? In zowel „westerse“ als „oosterse“ media worden de bevolkingen met genadeloze (en bijzonder doorzichtige) propaganda klaargestoomd voor een mogelijke confrontatie. Of tenminste gemasseerd voor de voor sommige partijen zeer profitabele Cold War 2.0.
Ergens is het toch geniaal. Als nog geen paar maanden geleden de Oekraïnese regering politie en leger loslaat op de demonstranten op de Maidan in Kiev, is er sprake van het schenden van mensenrechten en een waanhoopsdaad door een dictator. Als vervolgens een niet-gekozen putch-regering datzelfde leger loslaat op zogenaamde „seperatisten“ (de favoriete benaming in de westerse media van wat eigenlijk „federalisten“ genoemd worden moet, maar dat rijmt niet zo goed in de angst-campagne tegen Rusland) is er sprake van „politionele acties“ om de eenheid van het land te bewaren. Wordt een vakbondshuis met pro-Russische bezetters (stom toevallig op de datum dat Hitler-Duitsland zich tegen vakbonden keerde, 2 mei 1933) afgefakkeld met zeker meer als 40 doden tot gevolg, is de tragedie (alsof het om een natuurfenomeen handelt) het gevolg van provocaties tegen een vredige demonstratie van pro-Oekraïnese voetbal-ultra’s (contradictio in terminis, iemand?), hebben de pro-Russen zichzelf in de brand gezet of worden de waanzinnige samenzweringstheorieën uit Kiev (Russische provocateurs, vergiftiging) belicht. Zou wat in Oost-Oekraïne plaatsvindt in Syrië, Libië of Servië gebeuren, waren de eerste NATO-bommen en kruisraketten richting de zittende machthebbers gevlogen.
Het oogje wordt echter bizarrer wijze maar dichtgeknepen. De Maidan en de regeringswissel in de Oekraïne was immers uitdruk van de wens naar meer vrijheid en democratie. Naar een land met „Europese waarden“.
Dus vloog CIA-chef Brennan „in geheime missie“ naar de Oekraïne, dat later niet zo geheim meer was, zodat enkele dagen later de acties tegen de barbaarse „seperatisten“ ingezet konden worden. Met weinig succes: en masse gaven de regulaire troepen zich over aan de opstandige bevolking of lieten zich op zijn minst ontwapenen. In een tweede aanloop vloog de Amerikaanse vice-president Joe Biden richting Kiev om de regering Jazenjuk onder de arm te nemen. Daags daarna werd het tweede offensief tegen de opstandige regionen, of Russische provocateurs, ingezet. Deze keer met troepen van de tot nationale garde omgedoopte „Maidan-verdedigers“ met politieke denkbeelden die ietwat verder aan de rechter kant liggen van centrum-rechts dat zogenaamd in de Oekraïne aan de macht is, waarschijnlijk een handjevol ex-Blackwaters en ietwat zwaardere reguliere legereenheden. De bloedbaden van Odessa, Krasnoarmeisk en nog een aantal steden in de Donbas als gevolg.
Terwijl de Russische invasie ondanks het bloedvergieten uitblijft (zouden de Russen immers niet een Responsibility to Protect uit de hoed toveren om de Oekraïne te bezetten?) maakt het westen zich zorgen om een groep door federalisten gevangen genomen, strikt neutrale, OSCE-waarnemers. Een verachtelijke daad van de Russische pionnen die beweren dat de mannen onderdeel zijn van een NATO-missie. Dat dit niet eens zo ver van de waarheid ligt, en wat voor het gemak maar door de media weer wordt verzwegen, blijkt als de OSCE zelf toegeeft dat de personen geen onderdeel zijn van de officiële missie in de Oekraïne. Omdat het mogelijk is voor lidstaten om „eigen“ missies onder OSCE-vlag te starten, waren de gevangen genomen militairen deel van een „seperate“ waarnemersgroep. Nadat de mannen na tussenkomst van Rusland worden vrijgelaten, blijkt de Duitse Bundeswehr initiatiefnemer.
Niet lang na de OSCE-crisis openbaart zich Poetin’s meesterplan. De Russen willen een “krimmetje“ met Lugansk en Donetsk regionen „doen“. In aller haast, en terwijl de kogels nog heen-en-weer vliegen, zal een referendum over de status van de opstandige gebieden binnen de Oekraïne worden uitgeschreven. Een directe volksbevraging dat onmiddellijk door Kiev, de EU en Amerika als illegaal en niet in overeenstemming met het internationale recht wordt bestempeld (dat is voorbehouden voor seperatisten in Kosovo en Zuid Soedan). Democratie als wapen van de autoritaire macht in Moskou.
Moskou zelf reageert lauw op de plannen van de „seperatisten“. Poetin zelf raadt een referendum af en will zelfs liever de presidentsverkiezingen van 25 mei afwachten. „Tactiek“, roepen de commentatoren en denktanken van het slag Clingendal. Poetin distancieert zich maar zodra de volksbevraging is doorgevoerd, rollen de Russische tanks om de landweg naar de Krim vrij te maken. Om vervolgens Moldavië te verscheuren.
En daar is weer die selectieve blindheid die ook bij het optreden van „het Oekraïnese leger“ intreedt: een door pro-Russen georganiseerde volksbevraging kan niet „democratisch“ zijn. Het is een farce, een vanuit Moskou gestuurd plan dat de kwetsbare, niet-gekozen regering van de Oekraïne bedreigt en destabiliseerd. Een regering die met haar politionele acties in Lugansk en Donetsk waarschijnlijk de populariteitsprijs van het jaar heeft gewonnen, en zelfs non-Russen en besturende oligarchen over federalisatie aan het denken heeft gezet.
Of het referendum nu illegaal is, of er sprake is van fraude, druk of anderzins manipulatie, of de enige neutrale waarnemers de aanwezige journalisten waren: zelfs de „vriendelijke mannen in uniform“ die voor Poetin op de Krim waarschijnlijk steekproeven hielden om de bereidheid tot het toetreden bij Rusland te meten, moeten verbaast zijn geweest over de overweldigende opkomst in de „republieken Lugansk en Donetsk“. „Washington, we have a problem again.“ „Jatz“ en clique, of welke andere clique die de central regering vormde in de relatief korte geschiedenis van een zelfstandige Oekraïne, worden niet meer als legitieme vertegenwoordigers gezien. Als het „gezag“. Het oosten wil een federale staat; de pro-Russische extremisten zelfs „anschluss“ bij Rusland.
En Moskou? Weer geen beweging behalve een voorstel dat de regering en rebellen nu toch maar eens met elkaar moeten gaan praten. Maar praten met „terroristen“ doen president Toertsjynov, Jatz en consorten, ongeacht hoeveel bezoekjes de Duitse minster van BZ Steinmeier ook brengt, niet.
De tijd tikt ondertussen genadeloos: 25 mei presidentsverkiezingen, uitbetaling van IMF-leningen op voorwaarde van het onder controle brengen van afvallige provincies, de gas-rekeningen van Gazpromm, de afbrokkelende geloofwaardigheid van de zittende regering en de afbrokkelende geloofwaardigheid van het „westen“ dat het onverdedigbare verdedigt.
….of een mooi baantje voor de zoon van de Amerikaanse vice-president verzekert.
En onze aan de NATO-verbonden Instituut Clingendal “experten” zullen de komende tijd nog regelmatig met hun geopolitieke-samenzweringstheorieën in krant en op tv verschijnen.
Bron: http://zapruder.nl/portal/artikel/de_slag_om_de_oekraine_6/
Het oogje wordt echter bizarrer wijze maar dichtgeknepen. De Maidan en de regeringswissel in de Oekraïne was immers uitdruk van de wens naar meer vrijheid en democratie. Naar een land met „Europese waarden“.
Dus vloog CIA-chef Brennan „in geheime missie“ naar de Oekraïne, dat later niet zo geheim meer was, zodat enkele dagen later de acties tegen de barbaarse „seperatisten“ ingezet konden worden. Met weinig succes: en masse gaven de regulaire troepen zich over aan de opstandige bevolking of lieten zich op zijn minst ontwapenen. In een tweede aanloop vloog de Amerikaanse vice-president Joe Biden richting Kiev om de regering Jazenjuk onder de arm te nemen. Daags daarna werd het tweede offensief tegen de opstandige regionen, of Russische provocateurs, ingezet. Deze keer met troepen van de tot nationale garde omgedoopte „Maidan-verdedigers“ met politieke denkbeelden die ietwat verder aan de rechter kant liggen van centrum-rechts dat zogenaamd in de Oekraïne aan de macht is, waarschijnlijk een handjevol ex-Blackwaters en ietwat zwaardere reguliere legereenheden. De bloedbaden van Odessa, Krasnoarmeisk en nog een aantal steden in de Donbas als gevolg.
Terwijl de Russische invasie ondanks het bloedvergieten uitblijft (zouden de Russen immers niet een Responsibility to Protect uit de hoed toveren om de Oekraïne te bezetten?) maakt het westen zich zorgen om een groep door federalisten gevangen genomen, strikt neutrale, OSCE-waarnemers. Een verachtelijke daad van de Russische pionnen die beweren dat de mannen onderdeel zijn van een NATO-missie. Dat dit niet eens zo ver van de waarheid ligt, en wat voor het gemak maar door de media weer wordt verzwegen, blijkt als de OSCE zelf toegeeft dat de personen geen onderdeel zijn van de officiële missie in de Oekraïne. Omdat het mogelijk is voor lidstaten om „eigen“ missies onder OSCE-vlag te starten, waren de gevangen genomen militairen deel van een „seperate“ waarnemersgroep. Nadat de mannen na tussenkomst van Rusland worden vrijgelaten, blijkt de Duitse Bundeswehr initiatiefnemer.
Niet lang na de OSCE-crisis openbaart zich Poetin’s meesterplan. De Russen willen een “krimmetje“ met Lugansk en Donetsk regionen „doen“. In aller haast, en terwijl de kogels nog heen-en-weer vliegen, zal een referendum over de status van de opstandige gebieden binnen de Oekraïne worden uitgeschreven. Een directe volksbevraging dat onmiddellijk door Kiev, de EU en Amerika als illegaal en niet in overeenstemming met het internationale recht wordt bestempeld (dat is voorbehouden voor seperatisten in Kosovo en Zuid Soedan). Democratie als wapen van de autoritaire macht in Moskou.
Moskou zelf reageert lauw op de plannen van de „seperatisten“. Poetin zelf raadt een referendum af en will zelfs liever de presidentsverkiezingen van 25 mei afwachten. „Tactiek“, roepen de commentatoren en denktanken van het slag Clingendal. Poetin distancieert zich maar zodra de volksbevraging is doorgevoerd, rollen de Russische tanks om de landweg naar de Krim vrij te maken. Om vervolgens Moldavië te verscheuren.
En daar is weer die selectieve blindheid die ook bij het optreden van „het Oekraïnese leger“ intreedt: een door pro-Russen georganiseerde volksbevraging kan niet „democratisch“ zijn. Het is een farce, een vanuit Moskou gestuurd plan dat de kwetsbare, niet-gekozen regering van de Oekraïne bedreigt en destabiliseerd. Een regering die met haar politionele acties in Lugansk en Donetsk waarschijnlijk de populariteitsprijs van het jaar heeft gewonnen, en zelfs non-Russen en besturende oligarchen over federalisatie aan het denken heeft gezet.
Of het referendum nu illegaal is, of er sprake is van fraude, druk of anderzins manipulatie, of de enige neutrale waarnemers de aanwezige journalisten waren: zelfs de „vriendelijke mannen in uniform“ die voor Poetin op de Krim waarschijnlijk steekproeven hielden om de bereidheid tot het toetreden bij Rusland te meten, moeten verbaast zijn geweest over de overweldigende opkomst in de „republieken Lugansk en Donetsk“. „Washington, we have a problem again.“ „Jatz“ en clique, of welke andere clique die de central regering vormde in de relatief korte geschiedenis van een zelfstandige Oekraïne, worden niet meer als legitieme vertegenwoordigers gezien. Als het „gezag“. Het oosten wil een federale staat; de pro-Russische extremisten zelfs „anschluss“ bij Rusland.
En Moskou? Weer geen beweging behalve een voorstel dat de regering en rebellen nu toch maar eens met elkaar moeten gaan praten. Maar praten met „terroristen“ doen president Toertsjynov, Jatz en consorten, ongeacht hoeveel bezoekjes de Duitse minster van BZ Steinmeier ook brengt, niet.
De tijd tikt ondertussen genadeloos: 25 mei presidentsverkiezingen, uitbetaling van IMF-leningen op voorwaarde van het onder controle brengen van afvallige provincies, de gas-rekeningen van Gazpromm, de afbrokkelende geloofwaardigheid van de zittende regering en de afbrokkelende geloofwaardigheid van het „westen“ dat het onverdedigbare verdedigt.
….of een mooi baantje voor de zoon van de Amerikaanse vice-president verzekert.
En onze aan de NATO-verbonden Instituut Clingendal “experten” zullen de komende tijd nog regelmatig met hun geopolitieke-samenzweringstheorieën in krant en op tv verschijnen.
Bron: http://zapruder.nl/portal/artikel/de_slag_om_de_oekraine_6/
Geen opmerkingen:
Een reactie posten