Kort gezegd houdt het in dat ieder deeltje een eigen magnetisch veld heeft. Een deeltje zonder magnetisch veld, dat kan niet. Of het nu gaat over een foton (lichtdeeltje) of een hele planeet of sterrenstelsel, dat maakt allemaal niet uit; alles heeft een eigen magnetisch veld. Tot nu toe niets nieuws; de extra dimensie die de Primer Fields-theorie biedt is dat magnetisme minder rechtlijnig loopt dan eerder gedacht. LaPoint ontdekte dat, als de magneten een schaalvorm hadden met een gat erin, er bepaalde patronen uit de onzichtbaarheid werden getrokken. Zo ontstond er nabij het gat een ophoping van energie die verdacht veel weg heeft van hetgeen we dankzij Hubble allemaal kunnen waarnemen, maar dat ziet u vermoedelijk pas straks:
In principe komt het er op neer dat we in het verleden altijd de buitenkant van het fenomeen magnetisme hebben gemeten en gezien. Wat er aan de binnenkant gebeurt qua processen, dat werd geheel genegeerd. Niet bewust, men zag het gewoon niet. In een kleine proefopstelling, door een staafmagneet met zijn schaalmagneten te vergelijken, laat LaPoint zien dat de resultaten aan de buitenkant hetzelfde zijn. Het lijkt alsof het magnetisme bij beide magneten aan de binnenkant van noord naar zuid loopt en aan de buitenkant van zuid naar noord:
De klassieke look op magnetisme is identiek dezelfde als hetgeen u hierboven op het rechts plaatje ziet. Alle manieren van meten en beschouwen gaan ervan uit dat magnetisme zich gedraagt zoals in een staafmagneet. Dat is hetgeen we op school hebben geleerd en daarmee zou het volledig moeten zijn. Daarom trekken we het ook door naar het gedrag van bijvoorbeeld fotonen en elektronen:
Bovenstaande weergave van de magnetische veldlijnen van een elektron, maar het had net zo goed een proton of foton kunnen zijn, toont dat het gedrag niet verschilt met dat van een staafmagneet. Wat we op de afbeelding zien is natuurlijk niet het echte gedrag van een elektron, maar wel hetgeen onze topwiskundigen ervan hebben gemaakt. Het is een aanname. David LaPoint kreeg méér informatie op zijn radar, waardoor de opbouw en het gedrag van pakweg een elektron wel eens anders in elkaar zou kunnen zitten. Met zijn schaalmagneten deden er zich in en rond de kern, het deeltje dus, nieuwe fenomenen voor.
Om de uitwerking van die effecten te testen werd een iets ingewikkelder proefopstelling gemaakt. Men plaatste de magneten in een vacuüm vol edelgas en pompte er 70.000 volt doorheen. Er ontstond plasma. De vorm van de energetische kern was afhankelijk van diverse factoren, zoals het vacuum zelf, het soort gas, de hoeveelheid elektriciteit en de ruimte tussen beide magnetische polen. In de proefopstelling probeerde men om andere externe factoren zoveel mogelijk uit te schakelen:
David LaPoint heeft meer dan 100 verschillende proefopstellingen geprobeerd en is overtuigd van de correctheid van zijn theorie. Sterker nog, hij meent dat de oplossing voor zowel de klimaat- als energiecrisis door dit voorheen ontbrekende sleutelinzicht binnen handbereik komen te liggen. Straffe toebak.
Hij ontdekte dat de magnetische velden, afhankelijk van de positie van de magneten en de tussenstof, verschillende vormen kan aannemen. Op onderstaande afbeelding ziet u een overzicht daarvan. Wat vooral opvalt is het gedrag dat in alle gevallen afwijkt van dat van een standaard staafmagneet:
Hij gelooft dat de ontdekking zal leiden tot kleine en goedkope energiebronnen zonder kwalijke uitstoot. Het zou zomaar eens kunnen, want het gaat tenslotte om de krachten die alle materie en deeltjes aan elkaar bindt. Het team van LaPoint zit al 6 jaar in de testfase van een dergelijke energiereactor. De oplevering wordt ergens in 2013, dit jaar dus, verwacht.
De grote vraag is natuurlijk: hoe weten we of de theorie klopt? Door het in de praktijk te testen. LaPoint maakte een andere proefopstelling waarbij hij keek naar de patronen die zich voordeden door de interactie van twee schaalmagneten. Het enige verschil tussen de magneten was hun polariteit. De rode is noordelijke georiënteerd en de blauwe is zuidelijk:
Door kleine niet-gemagnetiseerde stalen balletjes tussen de schaalmagneten te plaatsen, zag hij dat de balletjes zich automatisch schikken in een raster. Op dezelfde manier als bijvoorbeeld atomen en moleculen geschikt worden. Het maakt niet uit hoeveel balletjes worden toegevoegd, de cirkelstructuur wordt bewaard en er wordt gezorgd dat de ballen uiteen blijven in een geometrisch gebalanceerd geheel. Volgens LaPoint is dit hetgeen we de sterke kernkracht noemen:
Ter vergelijking, een molecule van grafeen ziet er onder een speciale ultramoderne energie-metende microscoop als volgt uit:
Met de stalen balletjes ontstond er ook een soort van schijf rond de kern. De vorm wordt bepaald door de externe factoren, in dit geval alleen kracht van de schaalmagneten, de grootte van de stalen balletjes en het aantal balletjes:
Het is hierbij dus belangrijk om te beseffen dat de krachten aan het werk groter of complexer zijn dan in een staafmagneet. En aangezien we de werking van een staafmagneet koppelen aan dat van elementaire deeltjes, is het dus belangrijk om te beseffen dat het gedrag van die deeltjes ruimer is dan hetgeen we tot dusver als mogelijk hadden gehouden. Het achterliggende principe van de werkzame krachten is als volgt te visualiseren:
Let vooral op de ophoping van energie aan de binnenkant van het doorloopgat:
Misschien nog het meest indicatief dat de theorie van The Primer Fields wel eens een belangrijk sleutelinzicht zou kunnen zijn, vinden we als de werkzame krachten sterk uitvergroten. Aan de manier waarop sterrenstelsels gevormd worden, zelfs en vooral diegene die we niet anders kunnen verklaren, valt te zien dat de opbouw inderdaad altijd tussen twee schaal- of komvormige magnetische velden ligt. Dankzij Hubble hebben we een groot archief aan sterrenstelsels op de kiek. Van jong tot oud, onder bijna iedere denkbare hoek op de gevoelige plaat.
Eén van de belangrijke dingen om te zien is bijvoorbeeld hoe stalen balletjes zich aan de binnenkant van de magneet ophopen:
Zo ongeveer hetzelfde zien we in de Krabnevel die NASA ons mooi op beeld levert. Probeer de twee magneten en bovenstaande foto maar eens te projecteren op onderstaand beeld:
Andere Hubble-resultaten maken het misschien nog meer duidelijk. Links ziet u de Hubble-foto en rechts ziet u (niet altijd even duidelijk op de foto, maar wel in de video) het LaPoint-model erop geprojecteerd:
Het mooie is, deze theorie geeft ook een verklaring voor de sterrenstelsels waarvan we nu nog niet wisten hoe ze konden ontstaan. Zo is er Gomez's Hamburger die nu verklaard wordt:
Aangezien de theorie niet alleen opgaat voor sterrenstelsels, moeten we het op een zandloper gelijkend patroon ook terugvinden bij planeten en sterren. LaPoint ontdekte dat Saturnus, zijn ringen en gloeiende polen heel erg overeen kwamen met één van de proefopstellingen. Eerst ziet u het plaatje dat NASA levert, daarna de proefopstelling met een overliggend beeld van Saturnus en als derde nog een overlay van de velden:
Het missende deel van de klassieke kijk op magnetisme mist volgens LaPoint een belangrijk aspect: de ophoping van energie aan de binnenkant van het veld. Die éne kleine wijziging of uitbreiding over hoe magnetisme werkt lost bijna alle andere vraagstukken in de fysica en astrofysica op. Het levert een zeer bevredigende uitleg over waarom deeltjes samen zijn gaan klonteren, voor het niet nodig zijn van zowel donkere energie, donkere materie, zwarte gaten en biedt een prima uitleg over hoe gasnevels werken. De ringen van Saturnus en andere planeten worden geduid en ook rare fenomenen elders in het zonnestelsel krijgen er invulling door. Hij kan makkelijk en prima verklaren hoe licht werk en hoe het breekt in een prisma. Allemaal dingen waar de klassieke wetenschap toch best wel enkele aannames voor nodig heeft om het kloppend te maken. Mogen wij dit ongelooflijk vinden?
Mogelijk minpuntje is dat LaPoint een patent heeft aangevraagd op zijn speciale Primer Fields-magneten. Dat hoeft weinig te zeggen, maar het moet toch gezegd. Patent is niet zelden een vies woord. Het betreft overigens geen gewone magneten, als we de bouwontwerpen kunnen geloven:
Patent of niet, als dit uw interesse draagt, dan moét u de video bekijken want de bewegende beelden zijn meer sprekend en u hoort nog het best de bedenker aan het woord want zijn uitleg gaat verder dat hetgeen wij in een artikel kunnen bieden.
Momenteel zijn er 3 video's van The Primer Fields online. LaPoint heeft er nog minstens 6 in zijn hoofd, maar gezien het feit dat ze gedegen in elkaar zitten heeft de man daar nog wel wat werk aan. Wij beloven u alvast een update van dit blog als deel 4 online komt. Vooralsnog moet u het doen met deze alvast zeer bevredigende drie delen. Tip: de ondertiteling valt in te schakelen:
Momenteel zijn er 3 video's van The Primer Fields online. LaPoint heeft er nog minstens 6 in zijn hoofd, maar gezien het feit dat ze gedegen in elkaar zitten heeft de man daar nog wel wat werk aan. Wij beloven u alvast een update van dit blog als deel 4 online komt. Vooralsnog moet u het doen met deze alvast zeer bevredigende drie delen. Tip: de ondertiteling valt in te schakelen:
Geen opmerkingen:
Een reactie posten